>p>فرمت فایل: ورد - Word  

( -- قابل ویرایش ) 

تعداد صفحه : 8
كاربرد ALU معماري von Neumann براي يک رايانه چهار بخش اصلي قائل مي شود: واحد محاسبه و منطق (ALU)، واحد کنترل، حافظه کامپيوتر و وسايل ورودي خروجي (که با هم I/O ناميده مي شوند). اين بخش ها توسط يک مشت سيم ("يک گذرگاه") به هم متصل و توسط يک تايمر (يا ساعت) هدايت مي شود (هرچند رويدادهاي ديگر هم مي توانند مدار کنترلي را هدايت کنند). واحد محاسبه و منطق يا ALU دستگاهي است که عمليات هاي ابتدايي مانند عمليات هاي رياضي (جمع، تفريق و غيره) منطقي(و، يا، نه) و مقايسه اي (مثل بررسي تساوي محتويات دو بايت از حافظه) را انجام مي دهد. "کار واقعي" در اين واحد انجام مي شود. واحد کنترل محل آدرس بايتي از حافظه که رايانه در حال اجراي دستورات آن است را نگهداري، کاري که ALU بايد انجام دهد را به آن گفته، اطلاعات مورد نياز را (از حافظه) به آن مي رساند و نتايج را به محل مناسب در حافظه برمي گرداند. بعد از هر بار انجام اين عمل، واحد کنترل به سراغ دستور بعدي (که در شکاف آدرس حافظه بعدي قرار دارد) مي رود( جز اين که دستور يک دستور جهش باشد که رايانه را از محل دستور بعدي آگاه مي کند). اين يکي از بخش هاي مهم رايانه است که در SDRAM، DDR RAM و RDRAM يافت مي شود. در کامپيوترهاي امروزي ALU و واحد کنترل را در يک مدار مجتمع به نام واحد پردازش مرکزي يا CPU قرار داده اند. حافظه رايانه روي چند مدار مجتمع در نزديکي CPU قرار دارد. جرم و حجم زياد رايانه را دستگاه هاي جانبي و فرعي (مثل، منبع نيروي الکتريکي) و يا دستگاه هاي I/O تشکيل مي دهد. بعضي از کامپيوترهاي بزرگ تر از يک جهت با مدل بالا متفاوت است – اين کامپيوترها چند CPU و واحد کنترل دارند

قسمتی از محتوی متن پروژه میباشد که به صورت نمونه ، بعد از پرداخت آنلاین در فروشگاه فایل آنی فایل را دانلود نمایید .

  

 « پرداخت آنلاین و دانلود در قسمت پایین »