فرمت فایل: پاورپوینت - ppt  

کتاب سبز - قابل ویرایش ) 

تعداد اسلاید : 308
زبان تخصصی نخستین وبسایت تخصصی دانشجویان رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی The first specialized website for PE students Physicaledu.ir Reference: English for the Students of Physical Education & Sport Science Mohammad Ali Mahmoodi Babak Dabir Dr. Khosrow Ebrahim Sport Injures Key words: Injury Clinical Athlete Preparation Early-season injury Lack of flexibility Fitness Wellness Overweight Prevention Neuromuscular Prime cause of injury Muscular imbalance Muscle bulk Twisting Torn muscle Ankle Knee Trunk Pelvis Vulnerable Stress By their very nature sport activities invite injures. According to clinical records, inadequate conditioning is a contributing factor in a high percentage of sport injures. فعالیتهای ورزشی بدلیل ماهیت خاص خودشان موجب صدمات ورزشی می شوند. براساس گزارشهای ثبت شده بالینی شرایط نامناسب، از عوامل مشارکت کننده در افزایش درصد اینگونه آسیبها می باشد. It takes time and careful preparation to bring an athlete into competition at a level of fitness that will preclude early-season injury. The most dangerous period in any sport is the first 3 or 4 weeks of the season, آماده‌سازی ورزشکار جهت رقابت به وقت و زمان نیاز دارد، آمادگی در سطحی که ورزشکار بتواند آسیبهای زودرس را تحمل کند. خطرناکترین مرحله در هر ورزش 3 یا 4 هفته اول است، principally because the athlete frequently is lacking in flexibility, often overweight, and many times out of good physical condition when he reports for initial practice. اصولاً به این دلیل که این زمان فقدان انعطاف‌پذیری غالباً در ورزشکاران ملاحظه شود. اغلب آنان اضافه وزن دارند و یا برای تمرین ورزشی اعلام آمادگی نمی‌کنند و از شرایط جسمانی مناسب برخوردار نیستند. Another factor is lack of familiarity with most of the fundamentals of a sport, resulting in awardness and a consequent proneness to potential injury-provoking situations. از عوامل مشارکت‌کننده دیگر در این آسیب‌ها، عدم آشنایی با نکات بنیادین ورزشی است. Training must be considered principally in terms of prevention of injury. Coaches no recognize that a lack of physical fitness is one of the prime causes of sport injury. اساساً تمرین باید بصورت پیشگیری از آسیبها در نظر گرفته باشد. امروزه مربیان می‌دانند که فقدان آمادگی جسمانی یکی از اولین علل آسیبهای ورزشی است. Muscular imbalance, improper timing because of poor neuromuscular coordination, a lack of ligamentous or tendinous strength, lack of flexibility, and inadequate muscle bulk are among the causes of injury directly attributable to insufficient or improper physical conditioning. عدم تعادل عضلانی، زمان‌بندی غلط بدلیل کاهش هماهنگی عصبی عضلانی، فقدان قدرت لیگامانها یا تاندونها، عدم وجود انعطاف و ضعف عضلانی از عللی هستند که باعث آسیب شده و مستقیماً با شرایط نامناسب یا ناکافی ارتباط دارند. Physical conditioning is herein defined as the role played by exercise in getting the body ready for sport activity. آمادگی جسمانی در این جا اینگونه تعریف می‌شود، نقشی که تمرینها ایفا می‌کند و بدن را برای فعالیتهای ورزشی آماده می‌کند. Severe twisting of the knee is often encountered, particularly in those sports for which cleated shoes are worn. The amount of torque engendered when the foot is firmly fixed and the rest of the body continues to rotate longitudinally is of considerable magnitude; consequently, اغلب اوقات پیچش شدید زانو اتفاق می‌افتد. این مسئله بویژه در ورزش‌هایی که کفشهای میخی دارند (کفشهایی که ته کفش پیچ و مهره دارند)، رایج‌تر است. میزان گشتاور تولید شده وقتی که پا کاملاً ثابت است و بقیه بدن به صورت طولی شروع به چرخش می‌کند مقدار قابل‌توجهی است، the knee ligaments are subjected to tremendous stress and are frequently badly strained or torn. In those ball sports involving running and changes of direction as evasive maneuvers, cutting plays an important part and frequently provides the mechanism for injury to the knee and occasionally the ankle. در نتیجه رباطهای زانو با فشار بسیار زیاد مواجه شده و غالباً به صورت جدی دچار پارگی یا رگ به رگ شدن می‌شوند در ورزشهای با توپ که در آنها دویدن و تغییرات جهت مثل مانورهای تند وجود دارد، قطع ناگهانی حرکات در بازی یکی از علتهای است که غالباً باعث صدمه به زانو و گاهی به پاشنه پا می‌شود. There are a number of cutting techniques employed, but the right pivot (sidestep cut) and the cross-over step (reverse cut) are probably most frequently used and are responsible for most knee injuries in those sports. برخی از تکنیک‌های پرش در این موضوع سهیم هستند اما چرخش مفصلی راست از نوع پیوت (گره‌ای) و توقف تقاطعی (برش معکوس) احتمالاً دخالت بیشتری دارند و عمدتاً باعث آسیبهای زانو در ورزش‌ها می‌شوند. In the sidestep cut the medial ligaments of the pivot leg are subjected to severe stresses, whereas in the crossover cut it is the lateral ligaments that receive the stresses. در برش کناری رباطهای سطحی پا چرخیده و در برابر استرستهای شدید قرار می‌گیرند و این در حالی است که برش تقاطعی در رباطهای جانبی در هنگام ورود استرس رخ می‌دهد. During the foot plant and the cut (change of direction) phase of either maneuver the supporting leg is in an exceedingly vulnerable position from the standpoint of stability. در طی مرحله تغییر جهت یا کف پایی از هر دو مانور پای حمایت‌کننده در موقعیت مستعد افزاینده‌ای از نقطه ثابت می‌باشد. The rotation of the trunk and pelvis on the supporting leg further enhances the stresses and may be sufficient to cause ligament injury. چرخش تنه و لگن در پای حمایت‌کننده باعث تقویت کشش شده و باعث آسیب رباط می‌شود. Should an extraneous force be applied to the knee by, for example, a blocker or through collision with another player, an overload force occurs that the structures of the knee cannot sustain; injury to the mechanisms of the knee results. با وارد شدن نیروی اضافی به زانو، همراه با ایجاد مانع در برابر حرکت و یا درگیری با سایر ورزشکاران، نیروی اضافه منجر به عدم حرکت ساختارهای زانو شده و آسیب‌ مکانیزم‌های زانو رخ می‌دهد. تغذیه ورزشکاران Key words: Pre-event food intake غذای قبل از مسابقه معمولا بهتر است صرف غذا 3 ساعت قبل از مسابقه باشد که این زمان فرصت کافی برای هضم غذا را فراهم می کند. بطور کلی ورزشکار می تواند غذای خود را بر اساس تجارب قبلی اش انتخاب کند. Tension, anxiety, and excitement are more apt to cause gastric distress than food selection. It is generally accepted that fat intake should be minimal because it digests more slowly; ‘gas formers’ should probably be avoided, and proteins and high cellulose food s should be kept to a minimum prior to prolonged events to avoid urinary and bowel excretion. عصبانیت، اضطراب و هیجان بیشتر از نوع غذا باعث ناراحتی‌های گوارشی می‌شوند. به طور کلی مواد چربی باید به میزان حداقل مصرف شوند و پروئینها و غذاهای غنی از سلولز قبل از وقایع طولانی مدت به منظور اجتناب از دفع و ادرار باید به میزان حداقل مصرف شود. Two or three cups of liquid (avoid caffeine) should be taken to insure adequate hydration. It should be noted that the excitement associated with competition is probably the main reason for having a special diet before participation. دو یا سه فنجان مایع (از نوشیدن قهوه اجتناب کنید) برای حفظ هیدراسیون (آب) کافی باید مصرف شود. خاطر نشان می‌کنیم که هیجان موجود در رقابتها مهمترین دلیل مصرف رژیم خاص قبل از شرکت در رقابتهاست. Since many people who exercise regularly do not compete during their exercise, there is little reason to alter their normal diet before their regular exercise. Likewise, there is no need to delay exercise for long periods after the meal if exercise is to be moderate and noncompetitive. با توجه به این که اغلب افرادی که منظم ورزش می‌کنند، در طی ورزش رقابت نمی‌نمایند. دلایل کافی برای تغییر رژیم غذایی معمول قبل از ورزش منظم احساس نمی‌شود و نیز نیازی به تأخیر ورزش به مدت طولانی بعد از مصرف غذا نمی‌باشد بخصوص اگر ورزش حالت غیررقابتی داشته باشد و تمرینات متوسط باشد. Nutrient needs of athletes Adequate intake of nutrients is of essential importance for the maintenance of an appropriate nutritional status, optimal performance, adequate recovery and the reduction of health risks. Athletes are known to have an increased exercise-induced utilization/loss of macro- and micronutrients. This loss should be compensated by the diet. مصرف به اندازة مواد غذایی از اهمیت اساسی برای حفظ حالت تغذیه‌ای متناسب، عملکرد خوب، بهبود یافتن مناسب و کاهش خطرات سلامتی برخوردار است. ورزشکاران به این موضوع شناخته می‌شوند که بهر‌ه‌برداری یا کاهش مواد غذایی کم یا زیاد بعلت ورزش در آنها اتفاق می‌افتد. Carbohydrate (CHO) is the most important nutrient for high intensity performance. Energy release from CHO is up to three times as fast as from fat. However, CHO stores in the body are small, which limits the time to perform high intensity exercise. Apart from decreasing performance, CHO depletion induces an increased utilization of protein for energy production. کربوهیدارت (CHO) اصلی‌ترین ماده غذایی برای فعالیت جسمی شدید است. آزادسازی انرژی از CHO سه برابر سریعتر از چربی است. با این وجود، CHO که در بدن ذخیره می‌شود محدود است، و زمان انجام فعالیتهای ورزشی شدید را محدود می‌سازد. جدا از کاهش عملکرد، تخلیه CHO باعث افزایش بهره‌برداری از پروتئین برای تأمین انرژی می‌شود. که این مسأله موجب ایجاد آمونمی می‌شود که خستگی را تشدید می‌کند. This results in the production of ammonia, which may enhance fatigue. CHO ingestion during exercise allows sparing of the body’s CHO stores, reduction of protein utilization and ammonia production, and a delay of fatigue/improvement of performance مصرف CHO در طول ورزش این امکان را می‌دهد که CHO در بدن ذخیره شود، و در نتیجه موجب کاهش مصرف پروتئین و تولید آمونمی و تأخیر در خستگی و بهبود عملکرد می‌شود. Adequate CHO ingestion between training sessions/days or intense performance is of utmost importance to avoid progressive fatigue development/overtraining. مصرف به اندازة CHO ما بین روزها یا جلسه‌های تمرین و تمرینهای شدید از اهمیت زیادی برخوردار است و در جلوگیری از توسعه خستگی پیشرونده در حین شدید مؤثر می‌باشد. Fat is a ‘slow’ energy source. When using fat as prime energy source, athletes can only work at 40-60% of their maximal capacity. Nevertheless, increased fat utilization, as a result of training, reduces the use of CHO from the stores in the body, and thus will influence CHO availability and fatigue. Daily fat intake in athletes should be relatively low, allowing for an increase in the proportion of CHO in the diet. Saturated fat sources should be avoided and vegetable-, fish- and plant-oil ‘based foods’ should be promoted. مصرف روزانة چربی در ورزشکاران باید نسبتاً پایین باشد تا امکان استفادة بیشتر از CHO در رژیم غذایی فراهم شود. از استفادة از منابع اشباع شدة چربی باید خودداری کرد و غذاهای که بر پایة سبزیجات، ماهی و روغن گیاهی هستند را باید مصرف نمود. The protein requirement of athletes in increased and, according to present knowledge, amounts to approximately 1.2-1.8g/kg body weight. The reason for this increase is enhanced utilization of amino acids in oxidative energy production during physical exercise, a process which is known to be intensified at higher work levels and in a state of carbohydrate store depletion. نیاز ورزشکارن به پروتئین اضافه شده است و بر طبق دانش فعلی تقریباً 8/1 – 2/1 گرم در هر کیلوگرم از وزن بدن است. به دلیل این افزایش استفاده از اسیدهای آمینه در تولید انرژی اکسیداسیون در طول ورزشهای بدنی تشدید شده است، روندی که در سطح ورزشی بالاتر و در موقع تخلیه ذخایر کربوهیدرات شدیدتر می‌شود. Athletes who ingest low caloric diets will have low protein intakes, which may not compensate for the net nitrogen loss from the body and will influence synthesis processes and training adaptations. To these categories belong bodybuilders, weight class athletes, gymnasts, and female long distance runners. ورزشکارانی که رژیم‌هایی با کالری پایین دارند مصرف پروتئین کمی خواهند داشت که ممکن است پایین آمدن نیتروژن خالص در بدن را جبران نکند و بر روندهای ساخت و ساز تطابق ورزشی بدن تأثیر بگذارد. این مقوله‌ها در مورد بدن‌سازها، وزنه‌بردارها، ژیمناستها و دونده‌های زن استقامت تأیید می‌شود. Protein intake/supplementation above levels normally required will not enhance muscle growth or performance. The use of single amino acids, to influence metabolic pathways involved in fatigue development and hormone production, needs further research to make definite statements. مصرف مکمل‌های پروتئین بالاتر از سطح طبیعی که مورد نیاز است رشد ماهیچه‌ای یا عملکرد را تشدید نمی‌کند. مصرف اسیدهای آمینة ساده برای تأثیر گذاشتن بر راههای متابولیکی که در تولید خستگی و نیز تولید هورمون دخالت دارند نیاز به پژوهش بیشتری دارد تا نظر قطعی را ابزار نمود. Fluid and electrolytes are of prime concern during prolonged physical exercise, especially in the heat. Progressive fluid loss from the body, by means of sweating and breathing, and in endurance events also by diarrhea, is associated with a decreased blood flow through the extremities, a reduced plasma volume and central blood volume, a reduction in sweating and heat dissipation, and under circumstances of high-intensity work in the heat with heat stroke/collapse. مایعات و الکترولیت‌ها در طول ورزشهای بدنی ممتد بخصوص در گرما از اهمیت اولیه‌ای برخوردار هستند. کمبود پیش‌روندة مایعات بدن که بوسیلة عرق کردن و تنفس کشیدن و یا در رویدادهای طاقت‌فرسا و نیز بوسیله اسهال ایجاد می‌شود همراه با کاهش جریان خون در بدن، افت حجم پلاسما و افت حجم خون مرکزی، پایین آمدن تعریق و خارج ساختن گرما است و در مواردی که ورزشکار فعالیت شدید بدنی در گرما انجام می‌دهد موجب شوک گرما و کلاپس (فوت ناگهانی بر اثر کاهش فشار خون) می‌شود. Dehydration of >1.5 liters is known to reduce the oxygen transport capacity of the body and to induce fatigue. Appropriate rehydration is known to counter these effects and to delay fatigue. از دست دادن آب به میزان 5/1 لیتر گنجایش اکسژن انتقالی از بدن را کاهش می‌دهد و ایجاد خستگی می‌کند. آبرسانی متناسب با این اثرات مقابله می‌کند و خستگی را به تعویق می‌‌اندازد. Exercise is known to be associated with increased mineral losses, through sweating, during exercise, and through urine in the post exercise phase. As with most nutrients, mineral intake depends on the quality of the diet and the amount of energy consumed. Therefore, athletes consuming low energetic diets are at risk of marginal mineral intake, especially of magnesium. ورزش همراه با افزایش کمبود مواد معدنی است که از طریق عرق کردن در طول ورزش و از طریق ادرار در مرحلة پس از ورزش انجام می‌شود. مانند دیگر مواد غذایی، مصرف مواد معدنی وابسته به چگونگی رژیم غذایی و مقدار انرژی مصرفی است. بنابراین، ورزشکارانی که رژیم غذایی کم انرژی مصرف می‌نمایند در خطر مصرف مواد معدنی حاشیه‌ای بخصوص منیزیم می‌باشند. Vegetarian athletes are especially prone to iron deficiency. Athletes may develop an impaired mineral status if the quality of the diet is poor. Impaired iron, zinc, and magnesium status are known to induce malperformance and muscle weakness and are often associated with muscle cramp. بویژه، ورزشکاران گیاهخوار آمادة کمبود آهن هستند. ورزشکارانی که کیفیت رژیم غذایی آنها پایین است ممکن است وضعیت اختلال مواد معدنی را ظاهر نمایند. اختلال در وضعیت آهن، روی و منیزیم موجب آسیب در عملکرد و ضعف ماهیچه‌ای می‌شود واغلب همراه با گرفتگی ماهیچه ‌است. Vitamins have received widespread attention. They are essential cofactors in many enzymatic reactions involved in energy production and in protein metabolism. Any shortage of a vitamin is ‘therefore’ linked to suboptimal metabolism, which in the long term will result in decreased performance or even illness. ویتامینها از توجه وسیعی برخوردارند. این مواد عوامل اصلی در بسیاری از واکنشهای آنزیمی هستند که در تولید انرژی و متابولیسم پروتئین شرکت دارند. بنابراین هر گونه کمبود ویتامین موجب کاهش متابولیسم می‌شود. که در طولانی مدت باعث افت عملکرد یا حتی بیماری می‌شود. In addition, some vitamins act as antioxidant antioxidant substances and are believed to have a protective role for tissue/cell integrity, which in the case of metabolic stress may be threatened. علاوه بر این، بعضی از ویتامینها بعنوان مواد آنتی‌اکسیدان عمل می‌کنند و این مورد تأیید است که این ویتامینها نقش حفاظتی در سلامتی بافت و سلول دارند که در شرایط فشار متابولیک ممکن است سلامتی آنها مورد تهدید قرار گیرد. Vitamin supplementation has been shown to restore performance capacity in cases of vitamin deficit and to reduce tissue damage due to free radicals. مکمل‌های ویتامین گنجایش عملکرد را در مواقع کمبود ویتامین افزایش می‌دهد و تخریب بافتها را کاهش می‌دهد که در اثر رادیکالهای آزاد ایجاد می‌شود. Vitamin supplementation with quantities exceeding those needed for optimal/blood levels have not been shown to improve performance. مصرف مکمل‌های ویتامین بیشتر از حدی که برای خون لازم است عملکرد را بهبود نمی‌بخشد. از آنجایی که مواد معدنی در تمرینات شدید ورزشکاران مؤثر می‌باشد، ورزشکارانی که رژیم‌های غذایی کم انرژی دارند، بیشتر برای مصرف ویتامینها مستعد هستند. As with minerals athletes involved in intensive training, but consuming low energetic diets, are the most prone to marginal vitamin intakes. به صورت کلی نتیجه می‌گیریم که افزایش ویتامین در انرژی متراکم در غذاهای پخته شده یا مکمل‌ و توصیه نمی‌شود اما ممکن است در جمعیت ورزشکاران در مصرف روزانة کافی دخالت کند. Daily intake of a low dose vitamin preparation or nutrient preparations, supplying not more than the recommended daily/safe intake, استفاده روزانه از غذاهای حاوی ویتامین یا مواد مغذی، تنها مصرف ایمن یا روزانه پیشنهادی را تأمین می‌کند. may be advisable in periods of intensive training or in any situation where athletes abstain from a normal diet such as during periods of limited food intake combined with intensive training (especially in females and in weight class sports participant). درمواقع تمرین شدید یا هر موقعیتی که در آن ورزشکار از رژیم طبیعی محروم می‌شود قابل توصیه است مانند دورانی که مصرف غذای محدود با تمرین شدید انجام می‌گیرد و (بخصوص در زنان و در شرکت‌کننده‌های ورزش وزنه‌برداری). از آنجایی که می‌توان آمادگی جسمانی را به شرایط روانی فیزیولوژیک یا آناتومیک بدن اطلاق کرد، لذا ارایه تعریف مشخصی از آن در ورزش مشکل است. برای اغلب مربیان تربیت بدنی، آمادگی جسمانی هر فرد از طریق انجام چند آزمون تعیین می‌شود. در آمادگی جسمانی، جزئیات آناتومیک و فیزیولوژیک تعیین‌کننده ظرفیت عملکرد جسمانی فرد، در نظر گرفته می‌شود. این آزمونها، ارزیابی مستقیمی از پارامترهای فیزیولوژیکی همچون ضربان قلب، میزان جذب اکسیژن و انعطاف‌پذیری بعمل می‌آورند. به عبارت دیگر، تستهای آمادگی حرکتی کمک می کنند تا سیمای روشنی از اجزای آمادگی عصبی عضلانی در دست باشد و به همین خاطر آنچه مورد نظر قرار می‌گیرد، تمرینهای مهارتی و توانایی تکرار یک تمرین خاص بوسیله فرد می‌باشد. مفهوم آمادگی جسمانی از نظر ورزشی معینی توانایی فرد برای تأمین نیازهای جسمانی و فیزیولوژیکی مختلف از طریق فعالیتهای ورزشی، بدون کاهش توان فرد در نتیجه خستگی منوط می‌باشد. این شرایط زمانی پیش می‌آید که ورزشکار دیگر قادر نیست بطور صحیحی به مهارتهای فعالیتی خود ادامه بدهد. جزئیات آمادگی جسمانی به شرح ذیل می‌باشد: قدرت: نیروی اعمال شده توسط گروهی از عضلات طی انقباض عضلانی جداگانه. استقامت: توانایی انجام حرکت و فعالیت در طی مدت خاصی از زمان. استقامت موضعی عضلانی به معنی توانایی عضلات برای تکرار حرکات بدون خستگی است. استقامت قلبی عروقی توانایی عضلات برای انتقال اکسیژن به عضلات طی ورزش مداوم می‌باشد. سرعت: حداکثر توانایی فرد برای بحرکت درآوردن بدنش در فاصله زمانی معین است. از نظر واژه‌های عملکرد‌های جسمانی، سرعت یعنی عملکردهای هماهنگ مفاصل و حرکت‌های کل بدن می‌باشد. انعطاف‌پذیری: به مجموعه حرکات امکان پذیر در مفاصل گفته می‌شود و بستگی به نوع مفصل و عضله متصل به آن دارد. ترکیب جسمانی: ترکیب جسمانی به معنی درصد نسبی چربی، و استخوان است. تحلیل ترکیب جسمانی یکی از راهکارهای مناسب در ارزیابی وضعیت آمادگی جسمانی فرد است. توانایی فرد برای انجام موفقیت‌آمیز آزمون نمی‌تواند شاخص آمادگی جسمانی باشد اما بعنوان معیار ارزیابی وضعیت حرکتی محسوب می‌شود. اگرچه بین آمادگی جسمانی و آمادگی حرکتی نکات مشترکی وجود دارد اما آن دسته از ویژگیهای خاصی که فرد قادر به انجام مهارت‌آمیز فعالیت‌ها می‌کنند عبارتند از: شتاب: توانایی جسمانی فرد که او را قادر می‌سازد سریعاً موقعیت بدن را عوض کرده و جهت خود را با رفتار مشخصی تغییر دهد. تعادل: توانایی حفظ مرکز ثقل بین بدن بالای تکیه‌گاه است. تعادل شامل آگاهی از موقعیت بدن در فضا نیز می‌شود و به هماهنگی بین گوش ها، مغز و اسکلت و عضلات بستگی دارد. تعادل پویا به معنی حفظ تعادل در شرایط متغیر جسمانی و شرایط متغیر شکل بدن و جهت‌دهی آن است. هماهنگی: توانایی اعمال حرکت صحیح و آرام که غالباً با دخالت حواس و برخی انقباضات مرتبط عضلانی انجام می‌گیرد و بر دامنه مفصل، اندام و موقعیت بدن اثر می‌کند. توان: ترکیبی از توان و سرعت که اجزای آمادگی جسمانی هستند. زمان واکنش یا زمان عکس العمل: به معنی فاصله زمانی ایجاد بین یک محرک و آغاز واکنش عضلانی به آن تحریک است. عملکردهای بنیادی حرکتی به مهارتهای جنبشی و غیرجنبشی اطلاق می‌شود که شامل اساس مشارکت موفق در بازیهای معمولی با سازماندهی پایین، ورزشها، ژیمناستیک و نیز در فعالیتهای جسمانی که در آب به کار می‌روند می‌شود. مهارتهای جنبشی به آن دسته از مهارتها اطلاق می‌شود که بدن طی آن در فضا حرکت می‌کند. و مهارتهای غیرجنبشی آنها موقعیت‌هایی است که بدن بدون حرکت پایه حمایتی انجام می‌دهد. مهارتهای حرکتی بنیادین باید با برخی از فعالیتهای که بدنی همراه شوند تا بتوانند حرکات ویژه لازم را در اغلب فعالیتها ایجاد کنند. فعالیتهای دستکاری بخشی از فعالیتهای بدن هستند که شامل پرتاب کردن اشیاء، گرفتن آنها و یا ضربه زدن به شنی می‌شوند. در این مبحث به تحلیل مهارتهای جنبشی هشت‌گانه پرداخته خواهد شد که عبارتند از : قدم زدن، دویدن، پریدن، دو مسافت و ارتفاع، لی‌لی ‌کردن، دویدن گام بلند، سکسکه دویدن، سرخوردن و یورتمه رفتن. این مهارتها عمدتاً توسط کودکان دبستانی انجام می‌شود. اجازه دادن به دانشجویان برای کشف و کاربرد این حرکات در رابطه با خودشان و ترکیب آن با حرکات غیرجنبشی نیاز به مبنای کافی در مهارتهای حرکتی پیچیده‌تر دارد. راه رفتن: راه رفتن باعث انتقال وزن از یک پا‌به‌پای دیگر در حال حرکت می‌شود. بدین ترتیب وزن بدن در جهت حرکت به جلو از پاشنه به انگشتان پا منتقل می‌شود. حرکت پاها باید به موازارت یکدیگر انجام شود و جهت انگشتان باید مستقیم به سمت جلو باشد. حرکت دست با حرکت پا هماهنگ می‌شود، دست و پای مخالف باید در یک جهت حرکت کنند. تمامی این حرکات باید با هماهنگی انجام شود. دویدن: دویدن همان راه رفتن با شدت و سرعت بیشتر است، در دویدن بدن حتی برای لحظه‌ای حفظ نمی‌شود. بدن به سمت جلو خم می‌شود و مرکز ثقل بدن بالاتر از پای جلو قرار می‌گیرد. پریدن: پرش طول از حالت ایستاده با خم کردن زانوها و پایین آوردن نیمه فوقانی بدن به وضعیت ایستا صورت می‌گیرد. با فشاری که بدن هنگام خم شدن به عقب و پاها وارد می‌کند بازوها به پایین و پایین‌تر از لگن آورده می‌شوند، کشش فوقانی بازوها با هل دادن پاها و اندام تحتانی هماهنگ می‌شود. برای آنکه به شیئی که در جلو قرار دارد دسترسی پیدا کنیم، بدن باید به سمت جلو حرکت کند. به زمین نشستن روی پاها با افتادن بدن به سمت جلو عملی می‌شود. لی‌لی‌ کردن: پریدن یک پا روی همان پا بعد از معلق بودن برای مدت زمان کوتاهی از هواست. کنده شدن از کف زمین با جدا شدن انگشتان و کف پاها از روی زمین آغاز می‌شود. زانوی پای مخالف خم شده و پا از زمین کنده می‌شود. بازوها به سمت بالا کشیده می‌شوند تا به برخاستن و بالا بردن بدن کمک کنند. به زمین نشستن به ترتیب روی انگشتان، کف پا و پاشنه پا صورت می‌گیرد برای کمک به رفع شوک ناشی از به زمین نشستن مختصری زانو خم می‌شود. پریدن : پرش از روی یک پا به پای دیگر در حالی که بدن به سمت جلو خم شده است. در واقع دویدن تشدید شده است در حالی که گامهای بلندتری برمی‌داریم وبدن در هوا به سمت بالاتری کشیده می‌شود. در این موقعیت انگشتان پایی که در حال پرش است از زمین بلند شده و قسمت میانی پای دوم با زمین تماس پیدا می‌کند. قبل از اجرای پرش لازم است که دو کوتاهی انجام بشود تا برای پرش آمادگی پیدا کنیم. بازوها در هنگام پرش باید به سمت بالا باز شده و به جلو متمایل شوند تا امکان بلند شدن بدن در هوا در هنگام لی‌لی افزایش دهند. سکسکه دویدن: ترکیبی است از گام برداشتن و لی‌‌لی‌ کردن با یک پا با عوض کردن پاها. است بنابراین گام بلندی روی یک پا برداشته می‌شود و در پی آن لی‌لی با همان پا صورت می‌گیرد و سپس گامی با پای دوم برداشته شده و مجدداً باز هم لی‌لی با همان پا انجام می‌شود تعادل بدن با حرکت بازوها در خلاف جهت پاها حفظ می‌شود. سر خوردن: یعنی حرکات جانبی که در آن وزن بدن در جهت سر خوردن منحرف می‌شود. در حالت لغزش به راست، پای چپ به سمت زمین هل داده می‌شود و پای راست به کنار منحرف شده و وزن را تحمل می‌کند. پای چپ سریعاً به نزدیک پای راست آورده شده و وزن به پای چپ منتقل می‌شود. همان پا در حرکات سر خوردن هدایت می‌شود. بدن حالت ایستاده دارد واز بازوها برای تعادل ممکن است استفاده شود. پاها نباید با هم برخورد داشته باشند. یورتمه رفتن: ترکیبی از گام و پرش گام بلند است. و در جهت رو به جلو یا رو به عقب قابل انجام است. این مهارت مشابه لغزیدن است با این تفاوت که پرشها بلندتر بوده و حرکات جانبی ندارد. در یورتمه رفتن پا به سمت جلو هدایت شده، وزن را تحمل کرده و بدن به جلو کشیده می‌شود. در این حالت گام بلند است ولی پرش کوتاه می‌باشد. پایی که گام برمی‌دارد همان پای هدایت‌کننده است. حرکات غیرجنبشی شامل خم شدن، کشش، پیچش، چرخش، هل دادن، کشیدن، بلند کردن و چرخیدن است. برخی از این مهارتها در زمان طفولیت توسط کودکان ارایه می‌شوند. اما تلاش هوشمندانه مربیان تربیت بدنی برای اجرای صحیح آنها از اهمیت برخوردار است. خم شدن و حرکات کششی: خم شدن (تا شدن) در بخشی از مفاصل بدن صورت می‌گیرد که بخشهای بدن بر یکدیگر واقع می‌شوند. مثلاً با خم شدن بدن در قسمت لگن برای لمس کردن انگشتان فرد، زاویه بین نیم تنه بالا و تحتانی را در مفصل لگن کاهش می‌دهد. این مسئله را اصطلاحاً تا شدن می‌نامند. حرکات خم شدن ممکن است در جهت‌های مختلفی باشد، مثلاً به سمت جلو، عقب، به اطراف یا در جهت چرخشی. همچنین برخی از خم ‌شدن‌ها همزمان رخ می‌دهند. همچنین برخی از خم ‌شدن‌ها همزمان رخ می‌دهند یکی از موارد از مهارتهایی که در نوع حرکت شدن لازم هستند برداشتن وزنه با بازوست که نیاز به خم شدن آرنج وبازوها دارد. هنگام استفاده از هالتر، عملکرد بازو با نگهداشتن آن در دستها ادغام می‌شود(کف دست از بدن دور است). و آرنج در مجاورت بدن است. بازوها ابتدا در آرنج و سپس در مچ خم شده و وزنه را بالای سینه می‌آورند. در طول حرکت بازوهای فوقانی باید ثابت باشند. برعکس این نوع خم شدن باید بخشهای بدن برای چرخش به جلو خم شوند. محدوده حرکات خم شدن بوسیله نوع مفصل که حرکت در آن اتفاق می‌افتد، تعیین می‌شود. مفاصل کروی شکل، باعث افزایش حرکت تا حداکثر ممکن می‌شوند. مفاصل لگن و شانه‌ نمونه‌هایی از مفاصل کروی هستند. مفاصل لولایی شکل تنها امکان حرکت‌های قدامی و خلفی را فراهم می‌کنند. مفصل زانو نوعی مفصل لولایی شکل است. کشش: کشش یا اتساع به باز شدن مفاصل بدن اطلاق می‌شود. کشش برعکس خم شدن است. اغلب حرکات تنها نیاز به اتساع و کشش کامل دارند. در حالی که بخشهای بدن در مجاورت زوایه مستقیم ( 180) باشند. در عین حال در حرکاتی مانند خم شدن مچ قبل از پرتاب، افزایش اکستنشن (باز شدن) برای ایجاد شتاب بیشتر به پرتاب ضروری است. خم شدن و حرکات کششی در اطراف مفصل ضروری است . خم شدن و پیچش در اغلب فعالیتهای زندگی روزمره شایع است و در فعالیتهای جسمی بسیار مهم است. معلمان باید فعالیتهای روزانه خود را طوری تنظیم کنند که مهارتهای آنها مورد تمرین مجدد قرار بگیرد. پیچش و چرخش بدن یا بخشی از آن حول محور خودش است در حالی که پایه ثابت برای خم شدن و کشش، پیچش و چرخش بوسیله ساختار مفصلی که در حرکت نقش دارد، تعیین می‌شود. بخش فوقانی بدن حول کمر می‌چرخد و شانه‌ها حول ستون مهره‌ها دوران دارد. چرخش نوعی چرخیدن بدن یا بخشی از آن حول فضاست با چرخش کل بدن، پایه تکیه‌گاه از یک موقعیت به موقعیت دیگر تغییر می‌یابد. چرخیدن بخشی از بدن حاصل چرخش بخشهای مجاور بدن است. چرخش قسمتی از بدن در نتیجه پیچش منظم قسمتهای دیگر آن است. مثلاً پا می‌تواند بوسیله اندام تحتانی به خارج یا داخل بچرخد. به همین ترتیب سر می‌چرخد و گردن نیز متعاقباً می‌چرخد. هل دادن شامل وارد آوردن نیروی بدنی در برابر یک نیروی مخالف و مقاومت کننده می‌باشد. هدف از حرکات هل دادن، حرکت اشیا از پایه تکیه‌گاه به نقطه دورتر است. بدن ممکن است با هل دادن آن برخلاف یک شی به سمت خارج حرکت داده شود. در آمادگی جسمانی، جزئیات آناتومیک و فیزیولوژیک تعیین‌کننده ظرفیت عملکرد جسمانی فرد، در نظر گرفته می‌شود. این آزمونها، ارزیابی مستقیمی از پارامترهای فیزیولوژیکی همچون ضربان قلب، میزان جذب اکسیژن و انعطاف‌پذیری بعمل می‌آورند. کشیدن مستقیم یک شی به سمت بدن است. کودکان معمولاً اسباب‌ بازیها و یا قطارهای بازی را می‌کشند و طی بازی نیز شاید یکدیگر را بکشند. کشیدن و هل دادن معمولاً با دست و پا انجام می‌شود. اگرچه می‌توان از اندامهای تحتانی و پاها نیز برای اعمال حرکات مذکور استفاده کرد. برداشتن : برای برداشتن یک شی یا بخشی از بدن، باید آن را از یک سطح به سطح دیگر برداشت. در برداشتن اشیاء سنگین، پایه تکیه‌گاه باید عریض‌تر از حالت طبیعی باشد. بدن پایین‌تر آورده شود(با خم کردن زانوها) و در نزدیکی شی قرار گیرد . در ابتدا از عضلات پا برای برداشتن اشیا استفاده می‌شود. پشت باید نسبتاً صاف باشد، برداشتن اشیا مهارتی است که در اغلب فعالیتهای روزانه به کار رفته و باید به طور مناسب اجرا شود از کشش ماهیچه‌ای اجتناب گردد. وسایلی چون توپها و چوگان باید برداشته شده و در بازیها و ورزشها با دست جای گیرد. ورزشکاران ژیمناستیک و شرکت‌کنندگان در رقص (حرکات موزون) لازم است در مواقع مختلف یکدیگر را بردارند. ضروری است که در انجام حرکات مؤثر دقت نمود. حرکات تابی: حرکات تابی نوعی حرکت چرخشی یا پاندولی بخشی از بدن یا تمام آن حول یک مرکز ثابت است. نقطه مرکزی می‌تواند یک مفصل باشد، مانند شانه در چرخاندن بازو و یا یک محور خارجی مانند چرخش روی یک شی سنگین. هنگامی که نیرو لازم برای ثابت نگهداشتن نقطه خاصی از بدن رها شود، نیروی جاذبه باعث حرکت دوکی بدن می‌شود. در حرکات بدن، نیروی انقباضات عضلانی برای حفظ حرکت دوکی لازم است و این نوع حرکت باید پیوسته و به سهولت انجام پذیرد.

قسمتی از متن بالا پروژه میباشد که به صورت نمونه ، بعد از پرداخت آنلاین در جزوه باز آنی فایل را دانلود نمایید .

  

 « پرداخت آنلاین و دانلود در قسمت پایین »